Dagen

Dagen e sløret du ikkje kan trekke telside
Sydd av et dunkelt stoff bare du kan se
Du kan ikkje komme igjennom og ikkje forbi det
Og ingen kan låne dæ hjelp te å rive det ned
Og du har ikkje lenger sikt I den dagen du vandre
Og du kan ikkje kaste det store gardinet a
Du e fremmed I dagen og dagen kan ingen forandre
Den e vevd I for sterk erindring om det som va

Dagen e arket det ikkje kan settes nån ord på
Og likevel kommer den mot mæ som dine brev
Og likevel skulle kver tanke du skreiv kastes jord på
For det som har mista sitt hjerte, det skal ikkje lev
Og du visste fra første berøring at dette va farlig
Og du fikk ikkje tid tel å stenge ei einaste grind
Sånn så du at det som ser klart ut e mest uforklarlig
Sånn fikk du et risp, som av kjærtegn
fra ubarbert kinn

Dagen e tyven du ikkje har mot tel å jage
Som tvinge sæ inn I alle de romman du har
Som tar for sæ av heile dett hus og din innerste hage
Som lar spørsmål få ligge ifred og gjør hærverk på svar
Og du veit det vil komme en dag som de dagan du kjente
Og du veit at all kjærlighet egentlig handle om tørst
Og du veit at det finnes en underlig kraft du ska hente
Men du grue for alle de dagan som hente dæ først