En Elsker i Berlin

Engang hadde æ en elsker i Berlin,
sa ei eldre dame høgt ved nabobordet
Han hadde stemme som en gammel fiolin
og han snakka te mæ med den, herregud
Det hete visst å falle for en mann,
men æ tok retning himmel, æ flaug og æ flaug høgt
Det va'kj e nå fornuft i det vi gjorde
men bytte du forelskelse med høg og tørr forstand?
Ikkje æ
Ikkje han

Og vi visste at vi måtte langt avsted
at vi måtte reise dit kor ingen fant oss
Og vi fant et seil som ville ta oss med
det fylte sæ med mektig fralandsvind
Vi satsa det vi eide for ett nu,
ei retning for en rystelse, det sikre for ett sting
Det va'kje nå fornuft i det vi gjorde
men kem kan temme dønninge og be dem om å snu?
Ikkje æ
Ikkje du

Så tok det andre livet oss igjen,
sa den eldre dama ustøtt under hatten
En god oppdragelse va ingen venn,
så er det vel fornuften som gjør blind
Men lidenskap har aldri tatt regi
og seil kan ikkje fylles av anstendighetens bris
så kem vil noensinne kunne vite
når det er rett i livet, å gå eller å bli?
Ikkje du
Ikkje vi