Jaskółka

Jaskółka, czarny sztylet
wydarty z piersi wiatru.
Nagła smutku kotwica
z niewidzialnego jachtu.
Katedra ją złowiła
w sklepienia sieć wysoką
i jak śmierć kamienna bryła
jak wyrok na prostokąt.
Jaskółka, błyskawica
w kościele obumarłym
tnie jak czarne nożyce
lek który ją ogarnia.

REF:
Jaskółka, siostra burzy
żałoba fruwająca
ponad głowami ludzi
w których się troska błąka.
Jaskółka znak podniebny
jak symbol nieuchwytna
zbawiona w chłod katedry
przestroga i modlitwa.

Nie przetnie białej ciszy
pod chmurą ołowianą.
Lotu swego nie zniży
nad łąki złotą tamą.
Przeraża mnie ta chwila
która jej wolność skradła.
Jaskółka, czarny brylant
rzucony złu przez diabła.

Na wieczne wirowanie
na bezszelestną mękę.
Na gniazda niezaznanie
na przeklinanie piękna.

Na gniazda niezaznanie
na przeklinanie piękna.

Na wieczne wirowanie
i na bezszelestną mękę.
Na gniazda niezaznanie
i na przeklinanie piękna.

Na wieczne wirowanie
i na bezszelestną mękę.
Na gniazda niezaznanie
i na przeklinanie piękna.